Fuck die televisiezombies met hun dooie talkshowtafels in dat piepkleine polderkringetje waar zelfs hun eigen recensenten moeten aanschuiven met hun dikke reedt om de klapper gevuld te krijgen.

Soms wil je gewoon ff wat anders dan de zoveelste politieke leugenriedel of hysterische transgendertoestanden of heilige verontwaardiging over een omhooggevallen opneukertje dat wat stoms zei over de kapotgerenoveerde restanten van een voormalig mooie vrouw. Dan wil je gewoon twee kerels, bijna boomers nota bene, die in een podcastkamer aan een tafel tegenover elkaar plaatsnemen om ongedwongen te ouwenelen over alles, over niks, en de aangeschoven kijker toch kortstondig het gevoel geven dat het leven wellicht nét iets meer is dan op de klok kijken tot ie stopt met tikken.